geçmişte yaşamak

insanın kendisine yaptığı en büyük kötülüklerden biridir. bir süre sonra beyniniz o kadar manipüle eder ki sizi kötü anıları siler hatta yumuşatır direkt sadece iyiyi hatırlayıp, hatalı karar vermenize de önayak olur. geçmişte yaşamak sadece zarar verir. insan doğası gereği sürekli geçmişi özler, geçmişe özlem duyar. aslında geçmişe duyulan özlem şahıs bazlı değil direkt o dönem özlenir ama çoğu zaman şahsı özlemişiz yanılgısına varırız, bu yanılgı hata yaptırır. geçmişe özlem duymada ki en büyük sebep yaş ilerledikçe sürekli artan sorumluluklar, vücuttan giden enerjidir bence başlı başına. 19-20 yaşındayken yapmaya heveslendiğiniz o güç, enerji, yerinde durmama isteği, sürekli bir şeyler yapma güdüsü yaş ilerledikçe azalır kaybolur. bunun farkına varınca da ufak tatlı bir hüzün sarar.

sebebi yaşadığı zamanların geçmişinden daha kötü olmasıdır.

(#4403034) (bkz: ey dedin kral) zamanda yolculuk falan filan olsa çok değil pandemi dönemin başına bile dönerdim yani ben ona da razıyım şu an içinde bulunduğum hayata bakarsam müthiş bile diyebilirim.

yaşa(ya)mamaktır.

geçmiş kendi zamanında fayda getirseydi getirirdi. şimdi düşünüp üzülmek fayda etmese gerek

Hiçlikte yaşamaktır. Kaybolursunuz.

Sürekli dikiz aynasına bakarsan önünü göremezsin.

Bunu yapmayı bıraksam saçlarım beyazlamazdı, gözümün etrafında mor mor halkalar ve onlara eşlik eden çizgiler olmazdı, bu kadar yorgun olmazdım, belki sabah yeni bir güne uyanmak da bu kadar zor olmazdı. Herkes bana "bütün bunlar geçmişte kaldı düşünme artık" diyor ama ben oradan dönemediğimi asla anlatamıyorum. Geçmişe saplantılıyım, sürekli orada onarmaya çalıştığım bir şeyler var ve bunu yaparken şu anımı da kaybediyorum. Bazen ilk nerede zamandan koptuğumu düşünürken o kadar eskiye gidiyorum ki bir şeyleri hatırlayamayacak kadar küçük olduğum yaşlara gitmem gerekiyor. En başından yanlış iliklenen bir gömlek gibi, düzeltmek için en başa gitmem gerekiyor. Oysa bir adım bile geriye gitmem mümkün değil. Çok hastayım, ruhum hastalıktan kıvranıyor. İyileşmeye çalışıyorum ama başarabilecek miyim bilmiyorum. Zayıflığımla birinin dizine uzanıp ağlamaya çok ihtiyacım var ama dizine uzanabileceğim biri yok. Bazen düşünüyorum, kendimi ait hissedebildiğim herhangi biri olsa bu kadar kötü olur muydun acaba? Tamamen bir muamma..

Geçmişte yaşamak da iyi değildir gelecekte yaşamak da iyi değildir olması gereken bugünü yaşamaktır şimdiki zamanı ama tabiki geçmişten ders çıkarmak ara ara bazı şeyleri hatırlamak lazım + tabiki geleceğe dair hedeflerimiz planlarımız olmalı bizi hayata bağlayan biseyler olmalı ama bunları mesela örnek %5 falan düşünmeliyiz ağırlıklı olarak bugünde kalmalıyız her zaman en sağlıklısı (bkz: hayat bir gün o da bugün)

geçmişi unutmalışın ki bir geleceğin olsun. (bkz: sid) velhasıl, geçmişi olduğu yerde bırakmak lazım. geçmişte. haydi eyv. edit: ekleme

İnsanın kendine yapacağı en büyük kötülüklerden biri. Şununla yüzleşmek lazım; geçmişi istediğimiz kadar özleyelim ne geçmişteki insanlar geçmişteki gibi artık ne de geçmişteki olaylar. Herkes her şey değişti, kimbilir özlediğimiz o insanlar belki hayatımızda değil artık, hayatta değil ya da. Özlediğimiz yerler, o zamanki yaşlarımız hiçbiri geri gelmeyecek, o yerlere gitsek de eski biz değiliz ki. Yolumuza bakmalıyız artık. Bu acı gerçeği kabullendikçe daha iyi hissedeceğiz kendimizi.

Lise yıllarında kaldım arkadaşlar

Bulunduğumuz zamanın güzelliğinin farkına varmıyoruz, geçmişte de o günleri yaşarken mutluyduk ancak farkında değildik. Kendi özelimde söyleyeyim, yaklaşık iki aydır bunalımdayım. Geçmişte yaşamaktan mıdır bilmiyorum, tek bildiğim şey kendimi buraya ait hissetmediğim gibi mutlu da olmadığımdır.

benim bu sorunumu beş psikiyatrist, iki psikolog çözemedi yıllarca. geçmişe takılmamak lazım demekle olmuyor. ruhunuzdaki yangın dinse de üçüncü dereceden yanıklar iz bırakır geride. ama siz yine de takılman guzum.

şu anda bir şeylerin yolunda gitmemesinin sebebini anlayamadığımız için eski günlerde her şey yolundaymış gibi düşünürüz. ama sadece kötü günler geride kaldı sırada daha kötü günler var durumunu yaşadık bence. büyüdükçe başımıza gelen olaylar arttı, yaşadıklarımız daha çok üzmeye başladı. sürekli böyle ilerlediği için bir yıl önce bile gözümüze çok güzel gelmeye başlar. mesela 2019 yılı felaket bir yıldı. bu yıl da aynı şekilde. ama 8 yaşında ailesinden azar işittiği için yan odaya ağlamaya giden zeigarnik şu ankinden daha mi mutluydu nasıl bilebilirim, hatırlayamıyorum

yaşadığım günler hiçbir sikime benzemediği için böyle oluyor işte

şu an mutlu olabildiğim çok az şey var, baktığımda geçmişte daha mutluymuşum. ancak sürekli bunu düşünerek şimdiki anı yaşamayı unutunca daha da kötü bir hal alıyor. o yüzden arada nostalji yapmak ama tadında bırakmak lazım.